هر چه را ذکر کنید ، در نفس شما بزرگ می شود و نقطه ی مقابل آن کوچک می گردد. با ذکر دنیا و مصائب و مشکلات آن، هم خدا و آخرت در نفس شما کوچک می شود، هم غصه ی دنیا بزرگ می شود و هم بعد از دنیا تهی دست و خاسر خواهید بود.شنیدن کی بود مانند دیدن؟ این حرف ، هم در مورد دنیا درست است و هم در مورد آخرت. هر چیزی از دنیا، حرفش بزرگ تر از خودش است. خودش را ببینی،آن را کوچک تر از آنچه شنیده بودی خواهی یافت. بر خلاف آخرت که هر چه هم تعریف بکنند، خودش بزرگ تر از آن است. علی رغم همه ی تعریف و توصیف هایی که در قرآن و احادیث از آخرت شده است، پیامبر اکرم صلی الله وعلیه و آله فرمود: نه چشمی آن را دیده و نه گوشی آن را شنیده و نه به دل بشری خطور کرده است. خود صفات حمیده از وصفش بزرگ تر است. امیدوارم خداوند آن قدر دنیا را در نظرمان کوچک کند که اصلاً توجهمان به آن نباشد و وقتی می آید و می رود، اصلاً متوجه نشویم. توجه به دنیا غم آور است.اگر از آخرت صحبت کنیم، کوچکش کرده ایم و اگر از دنیا سخن بگو ییم، بزرگش کرده ایم.ما موظّف به آخرت هستیم.

سخنان حاج اسماعیل دولابی

از کتاب مصباح الهدی ص151

نوشته: استاد مهدی طیب